Zoals ik al zei worden we om vier uur gewekt. Buiten is het nog pikkedonker en flink afgekoeld. Marnix zit met zijn been in het gips en kan dus ook vandaag weer niet mee. Maar goed, Gabriel en ik redden ons prima. Het vervoer voor drie personen bestaat ditmaal uit één brommertje. En ja lieve luisteraars, dat past best! Zonder helm en verlichting crossen we de rimboe door om na een half uurtje bij een klein huisje te stoppen. In het huisje woont Tabitha bij haar oma van 100 jaar. Tabitha moet elke dag drie kwartier naar school lopen en ook weer drie kwartier terug. Onderweg moeten de kinderen hout sprokkelen zodat er op school gekookt kan worden.

Om half één is het even pauze en vormen de kinderen een lange rij voor de pan met bonen en mais. Aangezien de meeste kinderen niet eens genoeg geld hebben voor een kommetje eten ze uit hun handen. Mijn aanwezigheid is blijkbaar zo interessant dat het hele bestuur mij een rondleiding geeft en alle kinderen ons overal volgen. Ik voel me net de koningin. De middag staat in het teken van sport en er is een voetbaltoernooi georganiseerd. En waar wij twee maal tien minuten rennen voor minimaal patat met cola en een echte glimmende beker lopen ze hier de hele snikhete middag hun benen uit hun lijf voor één pak meel. Maar ze vieren deze trofee alsof het de wereldcup zelf is!

Na school gaan we weer terug naar het huis van Tabitha. Aangezien het bloedheet is besluiten we haar op de brommer mee te nemen. eenmaal thuis aangekomen moet ze als eerste water halen voor het avondeten. De dichtstbijzijnde waterput is weer een kwartier lopen en terug tilt ze een volle jerrycan van misschien wel 10 liter. En dat elke dag :-( Haar oom en oma hebben ondertussen de mais gewassen en gepeld en deze ligt in de zon te drogen. Tabitha begint aan haar huiswerk en ik schiet er nog een tijdje op los.

Nadat we Tabitha en haar oma wel duizend maal hebben bedankt voor hun gastvrijheid zijn we terug gereden na Macheo. We waren om half zeven binnen en konden direct bij het avondeten aanschuiven. Vandaag schaft de pot Komawiki met bonen en tomaat. Komawiki is een soort andijvie maar dan echt heel vies. Aangezien ik de hele dag op één kop thee leef moest ik wel wat eten en probeer ik met kleine hapjes mijn maag te vullen. Gelukkig eet Maaike ook niet alles op en moffelen we de resten onopgemerkt weg. Met een schuldgevoel van hier naar Tokyo sluipen we van tafel voor wat laatste foto's.

Na het eten smacht ik naar een douche want het is hier niet alleen bloedheet maar om niet door elke Keniaan besprongen te worden moet je een lange broek en lange mouwen aan. Ik ga snel douchen want vanavond gaan we uit in Thika. We zijn snel klaar want make-up of iets van een jurkje heb ik niet meegenomen uit Nederland. Het stapteam bestaat uit Florence, de zus van Florence, Beatrice, Maaike en ikzelf. Een soort van duo penotti op hakken! De plaatselijke disco lijkt meer op een overdekt Shell station uit de jaren tachtig. Maar met wat verlichte peertjes in allerlei kleuren, opzwepende live muziek en dames in de bubbling is het helemaal de place-to-be (het doet me een beetje denken aan mijn zomeravond op Dockweiler state Beach in Los Angeles). Maar goed, we plaatsen - want van parkeren hebben ze hier nog nooit gehoord - ons busje net naast de tent en mengen ons onopgemerkt richting de muziek. Maar het duurt niet lang voordat de honderd Kenianen de twee witjes hebben gespot. Lekker, tweehonderd donkere ogen die je voortdurend aankijken.

De mannen beginnen hier op de dansvloer met de meest moeilijke capriolen en bijbehorende geluiden. Dit rare ritueel moet de vrouwtjes lokken en dat lukt ook aardig. Binnen enkele minuten ziet de dansvloer 'zwart' van de mensen. De muziek brengt de menigte in een soort van trans en ik weet nu niet goed of het leuk of eng begint te worden. Echt heel bizar! Om aan het twijfelen een einde te maken bestellen we de nodige hoeveelheid alcohol en drukken ons de dansvloer op. Binnen een paar minuten volgt een luid applaus. dus of wij kunnen heel goed dansen, of wij zijn de eerste blanke die deze tent komen bezoeken. Ik hoop het eerste :-)

De rest van de avond brengen we lachend door onder het genot van wat Tuskys biertjes. De schade aan het eind van de avond is 24 euro en worden vanzelfsprekend door Maaike en mij betaald. Uiteindelijk lig ik om drie uur in mijn bedje. Aangezien ik al vanaf vier uur op ben ga ik ouderwets lang uitslapen. Althans, dat hoop ik want meestal word ik gewekt door één of ander beest wat zo nodig moet brullen, boeren of blaffen.