Mijn laatste dag in het weeshuis begint wat rommelig en schopt mijn hele planning door elkaar. Ik klaag niet want de zon schijnt en wij tweeën zijn al jaren dikke vrienden. Na een uurtje 'chillen' zoals 'mijn' piloot zou zeggen werk ik nog even wat verzoeknummers af. Een vrijwilliger hier, tandenpoetsende kinderen daar en ook de Matatu moet ik niet vergeten.

In tegenstelling tot in Nederland zijn mensen erg geïnteresseerd in wie je bent en wat je allemaal doet. Want daar maken ze dan, op een hele leuke en positieve manier, goed gebruik van. Want zoals de meeste van jullie wel weten kan ik ook aardig met een schaar overweg en dat moest ik vandaag maar eens bewijzen. Op de grote markt zijn kappers genoeg maar niet iedereen zit te springen om een blanke te knippen. Blond stijl haar, wat moet je daar nu mee moeten ze waarschijnlijk gedacht hebben. (Misschien een leuk idee voor Marjolein: Cosmo Kenia). Maakt niet uit, ik doet het graag. Met een keukenschaar is Marnix het eerste slachtoffer. Florence volgt mijn bewegingen nauwkeurig want die gaat het de volgende keer zelf proberen. Arme Marnix!

Na het knippen help ik Beatrice met van alles en nog wat en brengen we de kinderen naar school. Eén van de busjes is kapot en we moeten dus meerdere keren op en neer. Dus als er nog iemand een busje over heeft dan kunnen ze die hier hard gebruiken. Maar wel van een eerste eigenaar, altijd binnen gestaan en van een oud vrouwtje geweest, want ouwe rommel moeten ze hier niet :-) Op de terug weg gaan we op zoek naar patat. Want mijn afscheid wordt gevuld met dikke frieten, worstjes en een banaan. Ik zeg: een happy meal!

Na het smullen is het tijd voor de gebruikelijke bedankjes. En ondanks dat ze dit dagelijks doen voelt het eerlijk en oprecht. De kinderen overladen mij met tekeningen en ik wordt zelfs gezegend voor de rest van mijn leven. Ik ben benieuwd! Voor het eerst sta ik niet achter maar voor de camera en probeert Beatrice mijn tips en trucs in de praktijk te brengen. Florence is na mijn knipbeurt weer helemaal verliefd op haar man Marnix en bedankt mij wel duizend keer.

De kinderen vertrekken richting hun bedjes en gaan wij nog even gezellig door. Er volgen al snel wat biertjes en dan geeft Florence mij het ideale afscheidscadeau: echte Keniaanse bubbling muziek. Helemaal goed, het nieuwe Zumba! Eenmaal thuis zal ik mijn kunsten wel even demonstreren aan tante Kjoe.

Als het goed is belt Erwin, bij wijze van wekker, mij vannacht wakker en zou er iets van een taxi moeten zijn, Ik ben benieuwd!