Cut!

Mijn laatste dag in het weeshuis begint wat rommelig en schopt mijn hele planning door elkaar. Ik klaag niet want de zon schijnt en wij tweeën zijn al jaren dikke vrienden. Na een uurtje 'chillen' zoals 'mijn' piloot zou zeggen werk ik nog even wat verzoeknummers af. Een vrijwilliger hier, tandenpoetsende kinderen daar en ook de Matatu moet ik niet vergeten.

In tegenstelling tot in Nederland zijn mensen erg geïnteresseerd in wie je bent en wat je allemaal doet. Want daar maken ze dan, op een hele leuke en positieve manier, goed gebruik van. Want zoals de meeste van jullie wel weten kan ik ook aardig met een schaar overweg en dat moest ik vandaag maar eens bewijzen. Op de grote markt zijn kappers genoeg maar niet iedereen zit te springen om een blanke te knippen. Blond stijl haar, wat moet je daar nu mee moeten ze waarschijnlijk gedacht hebben. (Misschien een leuk idee voor Marjolein: Cosmo Kenia). Maakt niet uit, ik doet het graag. Met een keukenschaar is Marnix het eerste slachtoffer. Florence volgt mijn bewegingen nauwkeurig want die gaat het de volgende keer zelf proberen. Arme Marnix!

Na het knippen help ik Beatrice met van alles en nog wat en brengen we de kinderen naar school. Eén van de busjes is kapot en we moeten dus meerdere keren op en neer. Dus als er nog iemand een busje over heeft dan kunnen ze die hier hard gebruiken. Maar wel van een eerste eigenaar, altijd binnen gestaan en van een oud vrouwtje geweest, want ouwe rommel moeten ze hier niet :-) Op de terug weg gaan we op zoek naar patat. Want mijn afscheid wordt gevuld met dikke frieten, worstjes en een banaan. Ik zeg: een happy meal!

Na het smullen is het tijd voor de gebruikelijke bedankjes. En ondanks dat ze dit dagelijks doen voelt het eerlijk en oprecht. De kinderen overladen mij met tekeningen en ik wordt zelfs gezegend voor de rest van mijn leven. Ik ben benieuwd! Voor het eerst sta ik niet achter maar voor de camera en probeert Beatrice mijn tips en trucs in de praktijk te brengen. Florence is na mijn knipbeurt weer helemaal verliefd op haar man Marnix en bedankt mij wel duizend keer.

De kinderen vertrekken richting hun bedjes en gaan wij nog even gezellig door. Er volgen al snel wat biertjes en dan geeft Florence mij het ideale afscheidscadeau: echte Keniaanse bubbling muziek. Helemaal goed, het nieuwe Zumba! Eenmaal thuis zal ik mijn kunsten wel even demonstreren aan tante Kjoe.

Als het goed is belt Erwin, bij wijze van wekker, mij vannacht wakker en zou er iets van een taxi moeten zijn, Ik ben benieuwd!

Mijn dikke buik!

Na alle hectiek van de afgelopen dagen hebben Beatrice en ik besloten het even wat rustiger aan te doen. De ochtend staat in het teken van sluitertijd, belichting en scherpediepte maar dan in het engels. Misschien toch niet zo relax als ik had gedacht. Maar Beatrice is een lieverd en vindt alles uit mijn mond heel interessant. Althans, zo kijkt ze wel :-)Na wat uurtjes rommelen op de EOS van Marnix besluiten we een kijkje te gaan nemen op de markt rond Thika.

De schoolbus neemt ons een stukje mee waarna we het laatste stukje door de modder mogen glijden. Op de markt staat een heuse stand van Macheo met 'milkshop' in kleurrijke letter beplakt. Hier gaat de koeienmelk uit het weeshuis gretig over de toonbank. Aangezien ik opgegroeid ben met ongeveer een miljoen liter schoolmelk kan het mij even niet boeien. Ik schiet nog even wat platen voor het nageslacht en gaan dan weer terug naar het weeshuis. Eenmaal terug bij Macheo nemen Marnix en ik mijn resterende dagen door en besluiten het vanwege de hitte maar ook vanwege mijn veiligheid even iets rustiger aan te doen. Die avond bestaat mijn eten uit wat restjes van de vorige dag. Een stuk stroopwafel, een appel en een ei. Ook heb ik nog een stukje brood maar daar doe je zelfs hier niemand een plezier meer mee. Toch gaat het op!

Lekker geslapen en er is eindelijk weer eens zon. Heerlijk, en met een beetje geluk kan ik er vandaag aan het eind van de dag misschien heel even van genieten. Maar, er moet eerst gewerkt worden. Om de komende vrijwilligers te informeren naar dat wat ze te wachten staat gaan we wat foto's schieten voor op de website van Macheo. Niets spannends hoor, gewoon wat plaatjes van de plaatselijke supermarkt, een pinautomaat en een bushokje. Helaas gaat ook dit uitstapje niet vanzelf en moeten we de mannen van ons af slaan. Letterlijk elke man vraagt of je mee gaat naar zijn huis (lees: vier stukjes golfplaat en een hoogpolig modderpad) en loopt minimaal honderd meter met je mee. Ondanks de smoes dat ik ditmaal met Beatrice mee naar huis gaat begint ze er goed moe van te worden. Op de grote markt aangekomen besluit ik voor het eerst sinds mijn aankomst mijn camera maar in mijn tas te houden en stappen stevig door. Niet vanwege desinteresse maar omdat deze markt 'iets' onheilspellends heeft en vluchten wij naar de rust in de buurt van de Thika watervallen. Hier besluiten we eens lekker te lunchen en schuiven vanwege de drukte, en volgens traditie, gewoon aan bij wildvreemde Mensen. Eten doen we met de handen en de kip curry doet mijn smaakpupillen eindelijk ontwaken. De vers geperste mangosap smaakt top en is vreemd genoeg goedkoper dan een simpel watertje. Doe mij die maar!

Met een dikke buik vervolgen we ons avontuurtje richting een markt in de buurt. En wat voor één! Het heeft meer iets weg van een vuilnisbelt waar je de meest vreemde dingen kan kopen. Het stinkt enorm en overal lopen kippen en koeien. Van wie zijn die beesten eigenlijk? Maar na ruim een week begin ik er ook al aardig aan te wennen. Net zoals alle mannen die me naroepen en de Kenianen die op schoot komen zitten in een overvolle Matutu.

De namiddag staat in het teken van 'mijn' zon en een heerlijk warm biertje. Ondanks het late uur is deze heel fel en binnen een half uurtje loop ik als een klein tomaatje licht beschonken naar mijn bedje. Even uitrusten voordat ik Beatrice photoshop in twintig minuten moeten uitleggen. Onmogelijk natuurlijk maar we blijven lachen!

Masja verslaat

Nu Maaike weg is heb ik het rijk alleen en begin ik de nieuwe week met het opruimen van mijn huisje. Aangezien ik hier nog vier dagen alleen zit probeer ik er het beste van te maken. Het afscheid gisteren was erg emotioneel. De keerzijde van de verschillende vrijwilligers is dat de kinderen het hele jaar door het gevoel hebben iemand te verliezen. De kinderen huilen en Maaike heeft het er erg moeilijk mee.

Overigens heb ik net een telefoontje van Maaike gekregen dat ze nog maar net op tijd was voor haar vliegtuig. Over de 40 kilometer naar Nairobi heeft ze ruim drie uur gedaan. Alles gaat hier ook zo traag en zeker als het zo geregend heeft.

Na het opruimen wacht ik nog heel even tot ook de laatste regendruppels hun plekje hebben gevonden. De zon breekt door en ik stap weer in mijn favoriete vervoersmiddel de Matatu richting een schooltje. Het busje is nu nog leeg maar dat zal heel snel veranderen. Op het schooltje maak ik een reportage over de kinderen en het voedselprogramma. Om klokslag half elf slaat de juf met een pollepel op een pan. Het teken voor de kinderen om zich in een rij op te stellen zodat er pap geschonken kan worden. In de rij spot ik een heel klein kereltje, zo schattig dat ik hem zo zou willen meenemen. Het ventje zit op de grond wat bonen van de dag ervoor te eten en is echt uitgehongerd. Maar vandaag heeft hij een klein beetje geluk. Zijn aantrekkingskracht op mij is ook bij de papjuf niet onopgemerkt gebleven en het kereltje krijgt zowaar twee keer opgediend. Na een kwartiertje is bijna elk kind voorzien en gaat de juf terug naar de keuken. De kinderen zonder sponsor krijgen simpelweg geen pap en vliegen als een zwerm bijen richting de onbewaakte pan en likken hem echt brandschoon. Een vaatwasser is er niks bij!

De volgende bestemming is een project waar ex criminelen weer een kans krijgen in de maatschappij. Als je hier überhaupt van een maatschappij kunt spreken. We steken onze handen omhoog en al snel stopt er een busje. Stamvol maar we moeten toch verder. Gabriel betaalt want als ik dit zou doen betaal ik ongetwijfeld de hoofdprijs. In de bus zien ze me altijd aan voor een Amerikaan en is 'Obama' het eerste wat ze tegen me zeggen. Leg deze mannen dan maar eens uit dat wij het in Nederland met Jan Peter Balkenende moeten doen! Eenmaal aangekomen in de stad moeten we te voet dieper het centrum in door allemaal kleine steegjes. Gelukkig ben ik met Gabriel want dit zijn geen plekken voor een vrouw alleen. Ik probeer Gabriel uit te leggen dat ik me een beetje voel als een lopende attractie maar Gabriel ontneemt me die illusie snel. Volgens Gabriel ben ik geen attractie maar een oppertunity in de ogen van de Kenianen. Ik schrik een beetje en wil er snel vandoor maar Gabriel heeft het briljante plan opgevat om uitgerekend hier even een kop koffie te pakken. Ik voel me nu echt Lauren Verslaat (Veronica ma. 21.30 uur).

Na het zwarte water gaan we richting een garage waar ze werkelijk waar nog nooit een vrouw hebben gezien, laat staan een mzungu! Mijn twee camera's zijn al snel het gesprek van de dag en bij elke plaat die ik schiet staan er een tiental gasten om me heen. Hoe relax is dat :-( Eenmaal voor de lens zijn ze verlegen maar uiterst aardig. De jongens lopen stage in de hoop ooit iets van een automonteur te worden en krijgen een vergoeding afkomstig uit Nederland. In de buurt van de garage is een ander project waar we een kijken gingen nemen maar helaas is de eigenaar van de kapsalon ziek en gaat het feest niet door.

Na een poging tot lunch heb ik het plan opgevat om helemaal alleen naar Thika te gaan om mijn 'foute' USB stick om te gaan ruilen bij meneer de oplichter. In mijn beste engels leg ik hem uit dat de sticks die hij mij vorige week heeft verkocht het niet doen en ik het erg op prijs zou stellen als ik ze kon ruilen. Waarschijnlijk verras ik hem en zonder enige twijfel krijg in twee nieuwe mee! Niet dat deze werken maar het gaat om het idee. Op de terugweg doe ik dan ook maar boodschappen en aangezien ik vanavond alleen ben trakteer ik mezelf op twee overheerlijke biertjes.

Aangezien mijn engels met sprongen vooruit gaat besluit ik ook nog even Beatrice en aanhang een cursus fotograferen te geven. Zij maken normaal de foto's voor in het sponsorblaadje en hebben nu ook wel gezien dat dat ook anders kan. Aangekomen in mijn kamertje zet ik uitgeput een filmpje op en beloon mezelf met het eerste biertje. Proost!

Halleluja

Vandaag staat er een bezoek aan de kerk op de planning. Aangezien het niet zo heel ver lopen is sluit ik me aan bij de kinderen. Wat opvalt is de kleding van de groep. Met name de meiden lijken met hun prinsessenjurk eerder naar een schoolmusical of het het plaatselijke carnaval te gaan dan naar meneer de dominee. Hoe dan ook, ze stralen de hele dag door en het is aandoenlijk om te zien. Om tien uur gaan de deuren open en stroomt de kerk vrij snel vol. Als iedereen zit steekt de dominee van wal en houd de komende drie ook niet meer op. Een Duracel konijn is er niets bij! Aangezien het merendeel van zijn serenade in het swahili's is knijp ik er na een klein uurtje lekker tussenuit.

De volgende stop is bij de watervallen van Thika. We hebben afgesproken bij zo'n hele foute koloniale club waar de tijd echt heeft stil gestaan. De club ziet er niet uit en is gevuld met rijke blanken en een enkele Keniaan. Maaike heeft besloten haar afscheidsdiner hier te houden en aangezien ik al dagen op bonenprut functioneer protesteer ik geen seconde. Het eten is heerlijk maar bij elke hap schieten mijn eigen geschoten foto's door het hoofd. Met een schuldgevoel en een volle buik verlaat ik de zaal voor mijn volgende klus. Even later staan er vijf jongens van een gospelkoor al drie uur op mij te wachten. Blijkbaar geen enkel probleem voor de heren want de zin is er nog altijd. De foto komt uiteindelijk op hun platenhoes en of ik die dan naar iemand in Nederland wil sturen, maar natuurlijk!

Aangezien we ons toch heel even de 'upperclass' voelen maken we ook even gebruik van de lokale ondernemers. Voor iets meer dan 20 euro ben ik wat schaaltjes en een prachtige tas rijker. waarschijnlijk zwaar opgelicht maar ik ben er blij mee. Eénmaal terug wil ik eigenlijk alle kinderen los portretteren. Eén van de oudste meisjes heeft me geholpen en samen improviseren we iets van een studio. Om het nog een beetje spannend te houden schieten we de kinderen bij het 'volunteerhuis' waar ze normaal niet mogen komen. Eén voor één komen ze langs en worden bedankt met een echte Goudse stroopwafel als ze klaar zijn. Ik geloof dat het in de smaak valt en maar goed dat ik ook tandenborstels en tandpasta heb meegenomen uit Nederland :-)

Net voor het donker ben ik klaar en haast me naar de kantine. Hier staat het afscheidsfeestje van Maaike op de agenda. Ze vliegt maandag morgen heel vroeg naar Nederland. Ik ga haar missen want het is een leuke meid en af en toe lekker klagen en zeuren in het Nederlands is best fijn. Aan de andere kant: wie weet leer ik de komende week wel wat swahili's. Na het feest kruip ik heel vies mijn bedje in want de douche doet het nog steeds niet. Tot morgen!

Doe maar deo!

Het uitslapen is gelukt en ik open mijn ogen ergens in de middag. Douchen zit er niet in wat deze doet het simpelweg niet. Ik haast mij naar de binnenplaats waar ze elke eerste zaterdag van de maand alle verjaardagen vieren. Dit keer zijn het zes kinderen van 5, 6, 8, 9, 10, en 14 jaar jong. Althans dat is de schatting want papieren zijn er natuurlijk niet.

De jongens krijgen een blauwe cake en de meisjes een roze. Met wat hulp worden deze in plakken gesneden en uitgedeeld aan de andere kinderen. Na het feest gaan de kinderen lekker spelen, het is tenslotte zaterdag. Nadat Maaike en ik twee courgettes uit de tuin hebben 'geleend; beginnen we aan ons avondeten. De macaroni met tonijn smaakt redelijk en de courgette brengt weer eens wat mineralen want meer zit er niet in. Sterker nog: volgens mij is de courgette één van de groenten met het kleinste aantal calorieën en dus eerder een tip voor de bakfiets moeders van Nederland.

Na het eten begint de kinderdisco. Douchen lukt nog niet dus dan maar deo. Heel veel deo! Rond de klok van acht gaan de discodeuren open en de volumeknop omhoog. De lampen zijn zo goed als uit want anders durft niemand de dansvloer te betreden. Jammer voor de foto's maar super voor de sfeer. Na de cursus bubbling van gisteren stelen aunty Maaike en aunty Masja al snel de show. Na wat zweet en nog meer deo laten we de kinderen alleen. Voor de begeleiders is er een filmpje opgezet en tovert Maaike 'eindelijk' een flesje wijn uit haar tas. Het is maar een klein flesje uit het vliegtuig maar het mag de pret niet drukken.

Bubbling voor beginners

Zoals ik al zei worden we om vier uur gewekt. Buiten is het nog pikkedonker en flink afgekoeld. Marnix zit met zijn been in het gips en kan dus ook vandaag weer niet mee. Maar goed, Gabriel en ik redden ons prima. Het vervoer voor drie personen bestaat ditmaal uit één brommertje. En ja lieve luisteraars, dat past best! Zonder helm en verlichting crossen we de rimboe door om na een half uurtje bij een klein huisje te stoppen. In het huisje woont Tabitha bij haar oma van 100 jaar. Tabitha moet elke dag drie kwartier naar school lopen en ook weer drie kwartier terug. Onderweg moeten de kinderen hout sprokkelen zodat er op school gekookt kan worden.

Om half één is het even pauze en vormen de kinderen een lange rij voor de pan met bonen en mais. Aangezien de meeste kinderen niet eens genoeg geld hebben voor een kommetje eten ze uit hun handen. Mijn aanwezigheid is blijkbaar zo interessant dat het hele bestuur mij een rondleiding geeft en alle kinderen ons overal volgen. Ik voel me net de koningin. De middag staat in het teken van sport en er is een voetbaltoernooi georganiseerd. En waar wij twee maal tien minuten rennen voor minimaal patat met cola en een echte glimmende beker lopen ze hier de hele snikhete middag hun benen uit hun lijf voor één pak meel. Maar ze vieren deze trofee alsof het de wereldcup zelf is!

Na school gaan we weer terug naar het huis van Tabitha. Aangezien het bloedheet is besluiten we haar op de brommer mee te nemen. eenmaal thuis aangekomen moet ze als eerste water halen voor het avondeten. De dichtstbijzijnde waterput is weer een kwartier lopen en terug tilt ze een volle jerrycan van misschien wel 10 liter. En dat elke dag :-( Haar oom en oma hebben ondertussen de mais gewassen en gepeld en deze ligt in de zon te drogen. Tabitha begint aan haar huiswerk en ik schiet er nog een tijdje op los.

Nadat we Tabitha en haar oma wel duizend maal hebben bedankt voor hun gastvrijheid zijn we terug gereden na Macheo. We waren om half zeven binnen en konden direct bij het avondeten aanschuiven. Vandaag schaft de pot Komawiki met bonen en tomaat. Komawiki is een soort andijvie maar dan echt heel vies. Aangezien ik de hele dag op één kop thee leef moest ik wel wat eten en probeer ik met kleine hapjes mijn maag te vullen. Gelukkig eet Maaike ook niet alles op en moffelen we de resten onopgemerkt weg. Met een schuldgevoel van hier naar Tokyo sluipen we van tafel voor wat laatste foto's.

Na het eten smacht ik naar een douche want het is hier niet alleen bloedheet maar om niet door elke Keniaan besprongen te worden moet je een lange broek en lange mouwen aan. Ik ga snel douchen want vanavond gaan we uit in Thika. We zijn snel klaar want make-up of iets van een jurkje heb ik niet meegenomen uit Nederland. Het stapteam bestaat uit Florence, de zus van Florence, Beatrice, Maaike en ikzelf. Een soort van duo penotti op hakken! De plaatselijke disco lijkt meer op een overdekt Shell station uit de jaren tachtig. Maar met wat verlichte peertjes in allerlei kleuren, opzwepende live muziek en dames in de bubbling is het helemaal de place-to-be (het doet me een beetje denken aan mijn zomeravond op Dockweiler state Beach in Los Angeles). Maar goed, we plaatsen - want van parkeren hebben ze hier nog nooit gehoord - ons busje net naast de tent en mengen ons onopgemerkt richting de muziek. Maar het duurt niet lang voordat de honderd Kenianen de twee witjes hebben gespot. Lekker, tweehonderd donkere ogen die je voortdurend aankijken.

De mannen beginnen hier op de dansvloer met de meest moeilijke capriolen en bijbehorende geluiden. Dit rare ritueel moet de vrouwtjes lokken en dat lukt ook aardig. Binnen enkele minuten ziet de dansvloer 'zwart' van de mensen. De muziek brengt de menigte in een soort van trans en ik weet nu niet goed of het leuk of eng begint te worden. Echt heel bizar! Om aan het twijfelen een einde te maken bestellen we de nodige hoeveelheid alcohol en drukken ons de dansvloer op. Binnen een paar minuten volgt een luid applaus. dus of wij kunnen heel goed dansen, of wij zijn de eerste blanke die deze tent komen bezoeken. Ik hoop het eerste :-)

De rest van de avond brengen we lachend door onder het genot van wat Tuskys biertjes. De schade aan het eind van de avond is 24 euro en worden vanzelfsprekend door Maaike en mij betaald. Uiteindelijk lig ik om drie uur in mijn bedje. Aangezien ik al vanaf vier uur op ben ga ik ouderwets lang uitslapen. Althans, dat hoop ik want meestal word ik gewekt door één of ander beest wat zo nodig moet brullen, boeren of blaffen.

Welkom in mijn B Film

Donderdagochtend en de zon schijnt. Wel even anders wakker worden dan de regen van gisteren, het ziet er allemaal toch net even beter uit als het zonnetje het weeshuis binnendringt. Heerlijk, ik blijf nog heel even liggen en geniet van het moment.

Vandaag staat er weer een hoop op de planning. Iedereen die dacht dat mijn tripje een soort van verkapte vakantie is heeft het mis. Ik heb nog nooit zo hard gewerkt! Maar de lange dagen zijn spannend en afwisselend dus vooralsnog hoor je mij niet klagen. Als eerste gaan we richting het binnenland. Samen met Florence bezoek ik kilamonbogo vrouwen die gesteund worden door Macheo. Deze kilamonbogo vrouwen zijn zo'n beetje de armste mensen van heel Kenia en wonen ik hele kleine hutjes. Bij elke windvlaag ligt het dak er af en na een paar regenbuien is het hout rot en stort de boel weer in. Maar ik moet zeggen: met het zonnetje erop en de groene palmbomen heeft het toch wel iets romantisch. De huisjes staan naast een klein riviertje en een waterput. De dames zijn oud, hebben geen tanden meer in hun mond en maken zich niet druk om een rimpeltje meer of minder. Wat een lieve mensen!

Onze volgende halte is wederom in de slums. De afstanden zijn te groot om te lopen en te gevaarlijk om er in je ééntje naar toe te gaan. Florence en ik stappen in een Matatu. Je kent ze wel: witte busjes voor 12 personen maar waar ze er hier makkelijk 24 in krijgen. Niet te geloven! Mensen op zitten op elkaar, in elkaar en hangen half uit het busje. Je ziet het wel eens op tv en denkt dan kan toch helemaal niet, nou dat kan dus best! Na een paar kilometer werden we aangehouden door de politie. Niet omdat we het het maximaal aantal passagiers ruimschoots overschreden maar blijkbaar was de chauffeur geen chauffeur maar de plaatselijke boef. Gelukkig is het maar 28 graden en dus de ideale temperatuur voor een politiecontrole. Busje in, busje uit, busje weer in. Lekker hoor. De chauffeur die ondertussen in de boeien is geslagen weet op het laatste moment de agenten wat dollars toe te schuiven en binnen no-time is hij weer vrij man en boefje af. Dus wij weer verder...

De Matatu breng ons helemaal achter in de slums zodat wij met de fietstaxi diezelfde weg weer afleggen maar nu met mijn dikke Nikon in de aanslag. Het valt niet mee want een fietstaxi is niets meer dan een Keniaan met een oud fietste waar je op een te klein kussentje achterop zit. Gelukkig is Florence hier geboren en zeker niet op haar bekkie gevallen. Al crossend, schreeuwend en flitsend racen we door de slums. Echt een foute B-film!

Onderweg stoppen we af en toe voor de wat toffe platen. Door de lens, en ook echt alleen door de lens, ziet het er allemaal schitterend uit. De meest mooie kleuren, bijzondere mensen en prachtige materialen gecombineerd. Een beter decor kan Masja Stolk Photography zich niet wensen. Ook Thika zelf is een grote marktkraam met rare gerechte, vreemde producten die door blinde en kreupele Kenianen aan de man worden gebracht. Zie je het al voor je: een blinde die een paar foute Gucci en Prade zonnebrillen staat te verkopen! Na deze vreemde gewaarwording trakteren we onszelf op een cola van 50 cent. Moet kunnen toch?

Ik heb wat problemen met het bakken van mijn bestanden dus we scoren nog snel wat memorysticks, halen een doos met schoenen op en springen dan weer in de Matatu. Halverwege, midden in de slums, worden we er uit gezet. Meneer de chauffeur gaat niet verder. Blijkbaar heel normaal hier en ben ik ook de enige die dit een beetje vreemd vindt. Al snel komt het volgende busje vol aangereden. Maar het principe vol=vol kennen ze hier niet dus dat wordt prakken en plakken! (echt iets voor Bodhy en Erwin)

Doodmoe, een kop vol indrukken en 16 gigabyte verder komen we aan bij het weeshuis. We gaan even lekker zitten en genieten van de rust .... Morgen mag ik weer fijn om 4.40 uur op om een meisje te volgen van en naar school.

En wij maar klagen ...

Na een wat rommelige nacht maakt de regen mij wakker, en deze keer tikt de regen niet zachtjes tegen het zolderraam maar komt het met bakken uit de hemel vallen. Hoezo, al het goede komt van boven? Een eerste blik uit mijn raampje bevestigt mijn vermoeden: het is overal één natte en modderige bende. Maar goed, vandaag staan de slums op het programma dus het wordt alleen maar slechter. Ik heb er zin in!

Eenmaal in de slums weet je niet wat je mee maakt. Je loopt werkelijk waar in een open riool. Alles is vies, kapot en het stinkt er naar urine en naar het vuilnis op straat. Op de gekste plekken passeren de koeien en struikel je over de geiten. Onbegrijpelijk dat hier überhaupt mensen kunnen en mogen wonen. Gelukkig is er voor een aantal inwoners een klein beetje hoop. Macheo heeft hier kleinschalige projecten om deze mensen een iets beter vooruitzicht te geven. Zo is er een schoenmaker, een kapper en zit er een oud vrouwtje van misschien wel 85 jaar oud een soort zelfgebakken koekjes te verkopen. Maar zeg je hondenbrokken dan geloof ik het ook. Uit een soort van Claustrofobische reactie ben ik op wat hutten geklommen en heb daar met open mond de voorbij trekkende menigte langdurig bekeken. En wijNederlanders maar klagen over het weer!

Niet veel verder besluit ik in één van de hutjes een kijkje te nemen. Een soort schuurtje van 2 bij 3 meter waar ook echt alles in gebeurd. In het hutje woont een gehandicapt meisje met haar moeder. Ze moeten in deze ruimte eten, slapen en wassen al komt er van dat laatste waarschijnlijk echt weinig terecht. En als het al kan heeft het weinig zin want door de rook en de stank kun je jezelf wel tien keer per dag douchen en dan nog voel je je vies. Het is een onwerkelijke en onvergetelijke ervaring geweest. De mensen kijken je met grote ogen na en mompelen iets van 'mzungu' wat blanke blijkt te betekenen. En ik maar denken dat ik met mijn bruine koppie en mijn zwarte haar hier toch een soort van onopgemerkt mijn werk kon doen. Niet dus! Gelukkig ben ik vergezeld van twee Kenianen die de menigte wat op afstand houd en mij op het juiste moment weer de bewoonde wereld in helpen.

Onderweg stoppen we bij een aantal scholen waar ik met open armen wordt ontvangen en als een soort lesmateriaal voor de klas wordt neer gezet. Ondanks de versleten kleding en de schoenen vol gaten stralen de kinderen van van oor tot oor. Sta ik daar lekker lullig te zijn met een klein fortuin om mijn nek. Maar goed, gelukkig zorgt Macheo ervoor dat ze in ieder geval elke dag een maaltijd krijgen. Terug in het weeshuis spring ik direct onder de douche en moet ik het hele avontuur even verwerken. Nadat ik wat gigabyte aan beeldmateriaal op mijn laptop heb gezet ga ik even bij Marnix en zijn vrouw Joanne langs voor een echt streekbiertje uit Kenia. Want deze fotograaf draait nog altijd het best op een scheutje alcohol :-) Na mijn vitamine en net voor de kookkunsten van Maaike zien we nog even hoe een koe wordt geïnsemineerd.

Het was een spannende en indrukwekkende dag. Morgen volg ik een aantal oude vrouwen die de opvoeding van deze weeskinderen hebben overgenomen en sluiten we de middag op mijn favoriete locatie: de slums!